Dan waren er nog de gemeenschappelijke voorzieningen van het gebouw, of het gebrek daaraan. Stacey betaalde voor toegang tot de wasmachine en droger in de kelder, maar die waren voortdurend kapot. Elke keer als ze het erover had, verzekerde hij haar dat het “snel” gemaakt zou worden Toch gingen er weken voorbij en veranderde er niets. Maar ze zei tegen zichzelf dat het niet de moeite waard was om er heisa over te maken.
Ondanks deze ergernissen wist Stacey dat haar appartement een gelukkige vondst was. In een stad waar betaalbare huisvesting schaars was, had ze geleerd om de ongemakken door de vingers te zien. Haar woning was misschien klein, maar wel van haar en ze kende anderen in slechtere situaties die veel meer te verduren hadden.