Als gepensioneerd leraar Engels aan de plaatselijke middelbare school was het vreemdste waar hij ooit mee te maken had gehad de verbijsterende interpretaties die zijn studenten hadden voor klassieke literatuur. John was een geaarde man, die de voorkeur gaf aan de rust en voorspelbaarheid van zijn routine. Hij vond zijn rust in de welsprekende dans van woorden over de pagina’s van tijdloze literaire werken, of in het rustgevende gezelschap van de levendige vogelgemeenschap van Maplewood. Maar dit, wat ‘dit’ ook was, was niet vredig of voorspelbaar. Het was… iets anders.
John Baxtern werd die ochtend vroeg wakker door het zoete koor van zangvogels. Hij was een eenvoudige man met een voorliefde voor vogels kijken, een hobby die hem troost bood in zijn gouden jaren. Maar deze ochtend, een gewone dinsdag, zou anders blijken te zijn dan alle andere.