Hij stond als aan de grond genageld, tegengehouden door het alarm dat in haar lichaamstaal was geëtst, de angst die in zijn aderen was gesijpeld en hem immobiel maakte. Zijn instincten schreeuwden naar hem om haar te volgen, om antwoorden te zoeken op de vragen die zich in zijn hoofd opstapelden. Maar de aanblik van haar, een silhouet tegen het vervagende zonlicht, verdiept in een duidelijk belangrijk gesprek, hield hem tegen.
De woorden die in hem opkwamen waren flarden van een puzzel die te ingewikkeld voor hem was om te bevatten. Zinnen als “metalen huid” en “nationale dreiging” hingen in de lucht, hun betekenissen onheilspellend en gehuld in onzekerheid. Elk woord sloot zich als een bankschroef om zijn hart en werd met elke hartslag strakker.