De zon begon net over de horizon te gluren, de lucht kleurend met perzik- en rozetinten, terwijl hij rustig aan zijn dampende kop koffie nipte bij het raam, zijn verrekijker in de aanslag. Hij had net een zeldzaamheid gezien – een Witkeelmus die speels in de dauwgekuste heg fladderde – toen de natuur, of misschien een extra kop koffie, hem riep.
Terwijl hij naar zijn smetteloze badkamer liep – een bewijs van de methodische orde die hij in zijn bestaan koesterde – werd John verrast. Op het moment dat hij naar de spoeling wilde grijpen, sloeg zijn hartslag over: “WAT IS DAT?!” John was een man van terughoudendheid, nooit iemand die zijn stem verhief of zijn toevlucht nam tot scheldwoorden, maar dit… dit was volstrekt ongekend.