In het schemerige licht van de ziekenhuiskamer knipperde Oliver langzaam met zijn ogen open, een gewicht dat omhoog kwam toen hij uit een lange, diepe slaap kwam. De wereld om hem heen leek zowel vertrouwd als vreemd ver weg, als een droom die vervaagde in de ochtendzon. Hij probeerde iets te begrijpen van de machines die naast hem piepten, de steriele geur van de kamer en de bezorgde gezichten van familie die hij nauwelijks kon herkennen.
Herkenning drong tot hem door. Hij probeerde te spreken, maar zijn stem haperde, zijn keel was droog en schraapte. Een verpleegster bood hem snel water aan, de koelte kalmeerde hem. “Doe het rustig aan,” zei een dokter zachtjes. “Je bent al een tijdje bewusteloos.”
Maar er was geen tijd om rustig aan te doen. Begrepen ze het dan niet? Oliver wist dat hij hen moest waarschuwen voor het te laat was. Hij verzamelde al zijn kracht en mompelde met een stem die het gewicht van ongeziene werelden droeg: “Volgend jaar.” Hij pauzeerde even om op adem te komen. De urgentie in zijn toon was onmiskenbaar. Toen verklaarde hij met een uitspraak die iedereen het zwijgen oplegde: “Het hele land moet evacueren.”