Maar er gebeurde niets… Het gewicht van Liams teleurstelling was voelbaar, bijna tastbaar in de stille kamer. Elk deel van hem pulseerde van anticipatie, geloofde, hoopte dat zijn broer eindelijk wakker werd uit zijn langdurige sluimer. Maar de stilte, die zich uitstrekte als een eindeloze leegte, suggereerde dat het misschien wel een wrede illusie was. Met een zware zucht zakte Liam in de stoel naast het bed, zijn hart zwaar. Hij mompelde een verontschuldiging naar zijn ouders, spijt duidelijk in zijn stem voor het onbedoeld geven van valse hoop. Maar toen…
Liams blik bleef strak op Olivers gezicht gericht en merkte een subtiele trilling van zijn oogleden op. Het fijne knipperen van zijn wimpers duidde op een onderliggende beweging. Er stond iets te gebeuren! Gelukkig had de verpleegster de kamer nog niet verlaten en merkte ze de beweging ook op. Met een dringende stem riep ze om assistentie en binnen enkele ogenblikken gonsde het in de kamer van de verpleegsters en dokters.