Te midden van de vreugde begon de twijfel toe te slaan. Hun hart zei dat hij hen kende – die tedere glimlach bij het herkennen van hun gezichten was onmiskenbaar. Toch wogen de praktische zaken op hun gemoed. Zou hij weer kunnen praten, of lopen? Zouden de basisbeginselen opnieuw geleerd moeten worden, stap voor stap? Het pad voor hen glinsterde van hoop, maar was omgeven door schaduwen van onzekerheid.
Tot hun opluchting liet Oliver veelbelovende tekenen zien. Na een paar gespannen minuten slaagde hij erin een paar woorden over zijn lippen te krijgen. Het was niet veel, maar het gewicht van wat hij uitsprak sloeg diep in. Toen ze hoorden wat hij zei, waren ze verrast en eerlijk gezegd een beetje ongerust. Misschien hadden het ongeluk en de langdurige coma meer van hem gevergd dan ze hadden gevreesd…