“Volgend jaar,” mompelde Oliver, zijn stem nauwelijks fluisterend. De familie leunde instinctief voorover om elk fragiel woord op te vangen. Liam voelde hoe een golf van emotie uit zijn ogen dreigde te vloeien. Het geluid van zijn broers stem, na zo lange tijd, was zowel angstaanjagend als troostend.
Maar de troost was van korte duur. Toen Oliver verder sprak, klonk er een ijzingwekkende urgentie door zijn zwakke stem, waardoor de rillingen over Liams rug liepen. Met een beklemmende duidelijkheid fluisterde hij: “Het hele land moet evacueren.”