Liams kaak verstrakte. Diep van binnen zei een instinct hem dat Oliver niet alleen in de war was. Hun band, versterkt door de jaren heen, verzekerde hem ervan dat Olivers woorden gewicht in de schaal legden. Hij kon het knagende gevoel dat er ergens iets niet klopte niet van zich afschudden.
Dus wachtte hij af. Liam bleef standvastig, een schildwacht naast Olivers bed. Dagen gingen over in nachten terwijl hij onafgebroken waakte, hopend tegen beter weten in dat hij Oliver nog één keer zou horen spreken. Het leek alsof Oliver al zijn energie had gebruikt voor die cryptische boodschap, waardoor hij uitgeput en stil achterbleef. Maar na wat aanvoelde als een eeuwigheid, doorbrak Olivers stem, zwak maar waarneembaar, de stilte.