Zo nu en dan vroegen vrienden en familieleden zachtjes: “Hoe lang ga je dit volhouden?” Maar Liam en zijn ouders waren duidelijk: zolang Olivers hart nog klopte, zouden ze nooit van zijn zijde wijken. Tien jaar lang waakten ze samen over hem in de gewone ziekenhuiskamer..
Het was diep triest om Oliver, ooit zo vol leven, nu in coma te zien liggen. Een spookachtige herinnering van tien jaar geleden – een gevreesd telefoontje over een afschuwelijk ongeluk – lag altijd op de loer, een grimmige herinnering aan hoe snel het leven kan veranderen.