Hoe moeilijk het ook werd, ze gaven de hoop nooit op en het ziekenhuispersoneel vond het bemoedigend om te zien hoe geliefd Oliver was. In de stille gangen van het ziekenhuis sprak iedereen over Olivers toegewijde familie. Ze geloofden dat Oliver zelfs in zijn coma hun liefde kon voelen en de troostende woorden die ze fluisterden. Dag na dag stelden ze hem gerust, in de hoop dat hun stemmen zijn hart bereikten.
De hele situatie was vooral moeilijk voor Liam. Hij was altijd het jongere, speelse broertje geweest, maar nu leken hun rollen omgedraaid. Olivers leven was in feite op pauze gezet, terwijl Liam de afgelopen tien jaar doorging met zijn leven. En tijdens elk belangrijk moment dwaalden zijn gedachten af naar Oliver.