Op deze dag zat Liam naast Olivers bed en deelde een van die momenten. In de gedempte kleuren van de ziekenhuiskamer leunde Liam dichter tegen Oliver aan, terwijl hij fluisterde over recente gesprekken met zijn vriendin Lisa. Ze waren net gaan samenwonen en bespraken de volgende stappen in hun relatie. Lisa had altijd al moeder willen worden en voelde zich klaar om samen met Liam kinderen groot te brengen.
Zijn hart zwol toen hij dit hoofdstuk van zijn leven aan Oliver begon te onthullen. “Je wordt oom,” mompelde hij, met een grijns op zijn gezicht. Maar net toen de woorden zijn lippen verlieten, liet een vluchtige schaduw over Olivers gezicht hem koud. Was dat… een zenuwtrek? Een onvrijwillige spierkramp? Dat kon het niet zijn. Tien jaar lang had Oliver zich niet bewogen. Liam knipperde met zijn ogen, worstelde met ongeloof, zijn hart ging tekeer terwijl hoop en twijfel oorlog in hem voerden.