In de gedempte kamer, terwijl Liam zijn ziel blootlegde, ving hij een vage schim van beweging op. Hij zei tegen zichzelf dat het een emotie was, misschien een truc van zijn betraande ogen. Maar toen hij weer in zijn verhaal dook, was het er weer – die vage beweging. Hij knipperde snel, wiste de mist uit zijn ogen en probeerde op zijn eigen zintuigen te vertrouwen. En toen, toen de mist optrok, kriebelde er een sprankje hoop door zijn hoofd – een hoop die hij tien jaar lang had onderdrukt..
Liams hart ging tekeer, ongeloof overspoelde zijn gedachten. Gebeurde dit echt? Paniek en hoop raakten verstrengeld in hem en verlamden hem voor een moment. Moest hij zijn ouders roepen, die aan de andere kant van de kamer zaten en zich niet bewust waren van dit wonder? Of moest hij misschien een verpleegster halen? En bovenal was hij bang dat Oliver zou schrikken – zou te luid spreken of te haastig handelen dit fragiele moment van herontwaken verstoren?