Maar toen kwam de dag dat Rohan het niet langer kon negeren. Tijdens een middag van bijzonder inspannend werk op het land, voelde hij een scherpe, verlammende pijn in zijn maag. De pijn was zo intens dat hij op zijn knieën viel, buiten adem raakte en naar lucht hapte. De arbeiders om hem heen keken geschokt toe hoe de stoïcijnse Rohan, altijd ongevoelig voor pijn, in het vuil lag te kronkelen. Hij kon zijn lijden niet langer verbergen. Het was tijd om hulp te zoeken.
Op aandringen van zijn vrienden belandde Rohan uiteindelijk in het steriele, witte ziekenhuis, ver weg van de vertrouwdheid en het comfort van zijn geliefde velden. Terwijl de harde TL-lampen boven hem flikkerden en de koude metalen aanraking van de stethoscoop tegen zijn gezwollen buik drukte, bonkte zijn hart van angst en verwachting.