Na wat een eindeloze wachttijd leek, kraakte de deur open, waardoor er een frisse wind naar binnen stroomde. Rohan keek op van de rand van het koude, metalen bed waarop hij lag, zijn hart bonkte in zijn borstkas. Twee dokters kwamen binnen. Een van hen begon te praten. Het was een man van middelbare leeftijd, niet veel ouder dan Rohan. Een smetteloos witte jas wapperde zachtjes om hem heen terwijl hij bewoog, een stethoscoop zwaaide rond zijn nek.
“Dr. Ajay Kumar,” stelde hij zich voor, terwijl hij een stevige hand naar Rohan uitstak. Zijn serieuze blik ontmoette die van Rohan. Rohan gaf hem een hand, maar zijn greep was zwak en trillerig. Hij kon niet anders dan de oplettende blik van de dokter op zijn vooruitstekende buik negeren, de abnormale omvang ervan was zelfs onder de losse ziekenhuisjurk niet te negeren.