De atmosfeer in de kamer werd gespannen, de lucht leek te verdunnen alsof ze zich klaarmaakte voor een inslag. Ze moesten handelen, en snel! Als ze zouden aarzelen, zouden Rohans overlevingskansen aanzienlijk afnemen. Dus, ook al was hij onzeker over de situatie, besloot de hoofdchirurg om verder te onderzoeken. Hij hield zijn adem in en manoeuvreerde zijn hand voorzichtig in de geopende holte. Plotseling kwam hij abrupt tot stilstand. Zijn vingers waren ergens tegenaan gestoten, een sensatie die een rilling over zijn rug liet gaan.
Voorzichtig trok hij zijn hand terug en onthulde daarbij een aanblik die voor altijd in het geheugen van alle aanwezigen in de kamer gegrift zou staan. Daar was het, een onmiskenbaar bekende vorm – een ledemaat.