In het begin werd er zachtjes gefluisterd, maar na verloop van tijd werd het steeds erger. De denigrerende bijnamen “dik varken” en “zwangere vrouw” deden hem huiveren bij elke uiting. Kinderen grinnikten naar hem, volwassenen bekeken hem met een mengeling van nieuwsgierigheid en ongemak. Het was alsof hij van de ene op de andere dag het voorwerp was geworden van een bespotting die hij niet begreep.
De ooit zo gastvrije velden veranderden in arena’s van veroordeling, elke zijdelingse blik voelde als een steek, elke gefluisterde opmerking was een sterke vlaag klaar om zijn kalmte omver te werpen. Rohan kroop in zijn schulp, zijn dromen over zwerven door uitgestrekte velden werden nu bezoedeld door de angst voor de scherpe beschimpingen van de maatschappij. Het leven was een uitdaging, maar hij hield vol, in de overtuiging dat het uiteindelijk beter zou gaan. Maar dat gebeurde nooit…