Na een tijdje begon Rohan troost te vinden in het ritme van het boerenleven. De geur van verse aarde, het bevredigende gekraak van rijpe gewassen, het zachte wiegen van de velden onder de uitgestrekte hemel – ze waren zijn toevluchtsoord. Elk gezaaid zaadje was een belofte van leven, een tastbaar bewijs van veerkracht en continuïteit, een metafoor van zijn eigen leven.
Dagen vol zwaar werk onder de niet aflatende zon gaven hem ook een gevoel van voldoening en serene tevredenheid. Zijn ontluikende buik was een onwrikbare waarheid, maar temidden van de rust van de velden werd het gemakkelijker om de kwetsende opmerkingen en zielige blikken te negeren.