Tijdens de lunch overwoog Peter verschillende manieren om het onderwerp van vertrek aan te snijden. Zou hij het als een suggestie kunnen brengen? “Ik zou kunnen aanbieden om hen te helpen een schuilplaats te vinden,” dacht hij. Maar het idee voelde te abrupt, te onpersoonlijk, vooral met jonge kinderen erbij.
Zijn onbehagen groeide naarmate de uren verstreken. Het beeld van zijn garage, kwetsbaar en blootgesteld, weigerde zijn gedachten te verlaten. “Wat als ze besluiten niet weg te gaan?” vroeg hij zich af. De gedachte nestelde zich dieper en maakte het moeilijker voor hem om zich op zijn werk te concentreren.