Peter kwam thuis, de spanning van de dag hield hem nog steeds in zijn greep. Hij klopte op de garagedeur, zijn glimlach zorgvuldig geoefend. “Waarom komen jij en de kinderen vanavond niet binnen eten?” bood hij aan. Natalie aarzelde en knikte toen dankbaar. “Dat zou veel betekenen. Dank je.”
Terwijl ze rond de tafel zaten, hield Peter het gesprek luchtig. Ben en Lucy giechelden terwijl ze aan hun borden aten, hun onschuld maakte hem even nerveus. Natalie leek meer ontspannen en deelde kleine anekdotes over haar kinderen. Peter kon echter niet stoppen met het repeteren van zijn geplande gesprek in zijn hoofd.