Na het eten haalde Peter diep adem, klaar om het onderwerp aan te snijden, toen Natalie onverwachts de tafel begon af te ruimen. “Laat me helpen,” zei ze, met een stevige toon. Ze liep naar het aanrecht en stroopte haar mouwen op. “Het is het minste wat ik kan doen. Ik voel me vreselijk om hier zomaar gratis te blijven.”
Terwijl ze de afwas deed, verzachtte Natalies stem. “Ik heb geen familie, Peter. Niemand om naar toe te gaan. Daarom… nou ja, daarom zijn we hier. Ik weet dat ik me opdring, maar ik weet niet wat ik anders moet doen.” Haar woorden hingen in de lucht, zwaar van wanhoop.