Peter zuchtte en knikte. “Oké, laten we het dag voor dag bekijken,” zei hij, zijn stem verraadde zijn innerlijke conflict. Natalie draaide zich naar hem toe, haar ogen vol dankbaarheid. “Dank je, Peter. Echt,” zei ze met trillende stem. Hij forceerde een glimlach, maar kon zijn onbehagen niet van zich afschudden.
Die nacht lag Peter in bed, te woelen en te draaien terwijl zijn gedachten raasden. Net toen hij in slaap begon te vallen, kwamen de vage geluiden terug – zacht geschuifel, een gedempte plof en toen stilte. Zijn hart bonsde toen hij rechtop ging zitten om te luisteren. “Wat nu?” mompelde hij onder zijn adem.