Peter twijfelde over zijn onderzoek, maar bleef uiteindelijk in bed, zichzelf ervan overtuigend dat het niets was. Toch kwam de slaap niet gemakkelijk. De geluiden bleven in zijn hoofd hangen en werden steeds luider in zijn verbeelding. Tegen de ochtend waren zijn zenuwen gespannen en besloot hij de vreemde geluiden uit zijn hoofd te zetten.
Toen Peter naar buiten stapte om naar zijn werk te gaan, riep zijn buurvrouw, mevrouw Henderson, vanuit haar tuin. “Peter, kan ik je even spreken?” vroeg ze, met een bezorgde stem. Hij liep erheen en forceerde een glimlach. “Goedemorgen, mevrouw Henderson. Waar denkt u aan?”