Peters lippen vormden een dunne lijn. Haar uitleg klonk logisch, maar het zat hem niet lekker. Hij knikte, meer om het gesprek te beëindigen dan uit instemming. “Goed, maar hou ze alsjeblieft in de garage,” zei hij, terwijl hij zijn stem dwong kalm te blijven. “Ik zal een oogje in het zeil houden.”
Die avond lag Peter in bed, rusteloos en niet in staat om de gebeurtenissen van de dag van zich af te schudden. Net toen hij in slaap begon te vallen, doorbrak een metaalachtig gekraak de stilte. Zijn hart schokte. Het klonk als het openen van een poort, een geluid dat hij nog niet eerder had gehoord. Zijn pols versnelde.