Peter bevroor en staarde uit het raam toen Natalie zich in de richting van zijn auto bewoog, met een tas over haar schouder. Zijn borstkas verstrakte. “Wat doet ze?” fluisterde hij. Voordat hij het kon verwerken, kwam de motor van de auto tot leven, waardoor hij schrok. Ze had met niemand afgesproken – ze ging weg.
Het besef kwam als een donderslag bij heldere hemel. Natalie, de vrouw die hij had proberen te helpen, nam zijn auto mee. Hij stond verstijfd toe te kijken hoe het voertuig de oprit uitrolde, de rode achterlichten vaag oplichtend voordat ze in de duisternis verdwenen. Een bittere rilling ging door hem heen.