Eenmaal binnen stortte Natalie helemaal in. “Het spijt me zo,” snikte ze. “We wilden je niet bang maken of misbruik van je maken. Dingen werden ingewikkeld en ik raakte in paniek.” Peter stond roerloos, woede en empathie kolkten in hem. “Waarom namen jullie mijn auto?” vroeg hij uiteindelijk.
Natalie legde het door haar tranen heen uit. “Ik kreeg een telefoontje over een vacature, maar het was buiten de stad. Ik dacht dat ik niet om meer hulp kon vragen, dus ik… ik nam je sleutels,” gaf ze toe met trillende stem. Peter luisterde, verscheurd tussen medelijden en frustratie.