“Waarom heb je niet gewoon om hulp gevraagd?” vroeg hij, zijn stem dit keer zachter. Natalie veegde haar ogen af en schudde haar hoofd. “Ik was bang dat je nee zou zeggen. Ik dacht dat je onze wanhoop niet zou begrijpen.” Haar woorden hingen in de lucht, rauw en oprecht.
Natalie leunde naar voren, haar stem ernstig. “Ik was wanhopig, Peter. Ik weet dat het er slecht uitziet, maar het was nooit mijn bedoeling om je pijn te doen of misbruik te maken van je vriendelijkheid.” Haar ogen vulden zich weer met tranen en smeekten hem haar te geloven.