Peter aarzelde, zijn scepsis werd iets minder toen hij de rauwe emotie in haar gezicht zag. Hij wilde haar vertrouwen, maar het aanhoudende onbehagen hield hem voorzichtig. “Je had het me gewoon kunnen vertellen Natalie, dan had ik je de auto gegeven.”
“We leven al zo lang van dag tot dag,” ging Natalie verder. “Ik handelde uit angst. Ik dacht dat niemand ons echt zou helpen.” Haar blik ontmoette de zijne, in stilte smekend om vergeving. Peter zuchtte diep, het gewicht van haar woorden drong tot hem door. “Laten we dit samen oplossen,” zei hij.