Terwijl Natalie haar verhaal vertelde, wierp Peter een blik op haar kinderen, die vredig lagen te slapen. De kilte van november hing in de lucht en de gedachte om ze weer op straat te zetten deed zijn maag draaien. “Het zijn nog maar kinderen,” herinnerde hij zichzelf, terwijl het schuldgevoel binnensloop.
Tegen de tijd dat Peter naar zijn werk vertrok, had hij het idee om hen te vragen weg te gaan opgegeven. “Nog één dag,” zei hij tegen zichzelf. Maar toch, toen hij achter zijn bureau zat, bleef de misselijkheid hangen. Afgeleid door zijn beslissing vroeg hij zich af of hij wel de juiste beslissing had genomen.