Terwijl de seizoenen veranderden en het leven doorging, bleef het mysterie van de verdwijning van de koe in Bills hoofd rondspoken. Hij leerde echter om de koeien die bleven te koesteren, dankbaar voor de vreugde en het doel dat ze in zijn leven brachten. Hoewel de afwezigheid van Daisy nog steeds gevoeld werd, vervaagde de pijn met de tijd.
Dat wil zeggen, tot op een ochtend, 8 maanden later, toen Bill wakker werd met de eerste fluisteringen van de lente – het zachte geluid van smeltend ijs buiten zijn raam en de warme omhelzing van zonlicht na maanden van bittere kou. Toen hij naar buiten stapte om van de frisse lucht te genieten, sloeg zijn hart een slag over toen hij in de verte iets zag…