De oren van de koe spitsten zich bij de bekende stem. Ze tilde haar kop op en ontmoette zijn blik. Die zielsvolle bruine ogen die hij zo goed kende lieten er geen twijfel over bestaan – het was Daisy. Na al die maanden was zijn geliefde metgezel teruggekeerd.
Maar in plaats van naar hem toe te draven om hem te begroeten, bleef ze op haar plaats staan en keek ze Bill met argusogen aan. Verbijsterd door haar vreemde gedrag zette hij een voorzichtige stap naar voren. “Het is goed meisje, ik ben het maar.”