Bill kon de aanblik nauwelijks verdragen. Het schepsel, klein en teer, had duidelijk pijn. Elke poging om overeind te komen was vergeefs; het probeerde overeind te komen, maar viel dan weer terug en liet zacht gejammer horen. Met een zinkend hart begreep Bill dat hij snel moest handelen om dit kleine leven te redden.
Zijn instinct was om zijn hand uit te steken en het schepsel te kalmeren, om het op de een of andere manier te troosten. Maar zijn pogingen werden beantwoord met angstkreten. Telkens als hij dichterbij kwam, slaakte het schepsel een alarmkreet, een uitdrukkelijk verzoek aan hem om afstand te houden. Dit bracht Bill in een frustrerende situatie; hij wilde helpen, maar de angst van het wezen voor hem verhinderde elke vorm van hulp.