Maar deze ochtend was er alleen maar stilte. De koeien waren ongewoon stil en Daisy… Daisy was er niet. Zijn hart begon sneller te kloppen in zijn borstkas en een gevoel van angst begon Bill binnen te sijpelen. Hij begon opnieuw te tellen: “Eén, twee, drie,” ging hij door tot hij bij de laatste koe was: “drieënvijftig”. Het was waar… Daisy, zijn lievelingskoe, was verdwenen.
Met een knoop in zijn maag haastte hij zich naar de stal, biddend dat Daisy daar zou zijn, veilig en wel. Maar alles wat hij vond was een lege plek waar Daisy normaal rustte. Haar afwezigheid veranderde de meestal vrolijke schuur in een plek vol zorgen. Het stro was onverstoord, de lucht stil. Er was geen teken van Daisy.