“Nee, nee, nee, nee! Dit kan niet!” Riep George uit, zijn stem dwars door de serene ochtendstilte heen. Hij kon zijn ogen niet geloven toen hij de aanblik voor zich zag. Zijn prachtige viervoeter, die al acht maanden vermist was, stond recht voor hem!
Hij had nooit verwacht dat hij met Luna zou worden herenigd. Met elke maand die voorbijging en geen teken van zijn geliefde hond, had hij langzaam alle hoop verloren. Maar daar stond ze, een paar meter van de schuur, alsof er niets was gebeurd.
Terwijl George zich haastte om herenigd te worden met zijn hond, deed iets hem abrupt stoppen. “Wacht even…” zei hij luid en fluisterde toen zachtjes: “Zou het kunnen?” Voorzichtig zette hij een paar stappen dichterbij. “Zie ik echt wat ik denk te zien?” Hij sjokte naar Luna toe, zijn stappen langzaam en weloverwogen om haar niet af te schrikken. Loena keek naar hem op en opeens wist hij het zeker. “Wat in hemelsnaam!” Riep George, zijn gezicht werd bleek. Hij wist niet dat het geluk om Loena weer te zien overschaduwd zou worden door een duistere ontdekking.