Hij vroeg aan iedereen die hij tegenkwam of ze Luna hadden gezien, maar niemand had haar gezien. Dagen werden weken, maar nog steeds was er geen teken van Luna’s terugkeer. De stad hing vol met posters van Luna, een constante herinnering aan haar afwezigheid.
Ondanks dat de kansen steeds groter werden, zette George zijn zoektocht voort. Hij was niet van plan om zijn beste vriendin op te geven. Hij bleef zoeken, riep Luna’s naam en bad elke dag voor haar veilige terugkeer. Elke ochtend hervatte hij zijn zoektocht met nieuwe vastberadenheid. Elke avond keerde hij uitgeput maar vastberaden terug naar huis en beloofde hij de volgende dag weer verder te zoeken.