Luna was veranderd; ze was niet meer de zachte, kalme hond die George kende en waar hij van hield. Haar ogen stonden strak en vastberaden, haar oren waren naar achteren getrokken en haar lichaam was stijf. Ze leek stoer op een manier die George nog nooit eerder had gezien. Het was duidelijk dat ze klaar was om met hem te vechten als dat nodig was. George vond het zowel verwarrend als beangstigend.
Toen hij dichterbij kwam, vulde een vreemd, zwak geluid het stille veld. Het was een nieuw geluid dat kwam van de plek die Luna goed in de gaten hield. Dit vreemde geluid maakte het mysterie groter. Het maakte hem nieuwsgieriger en een stuk ongeruster.