De uren voelden als dagen terwijl George zijn best deed om het wezen te helpen. Hij begon de hoop te verliezen en dacht dat hij het misschien niet kon redden. Maar plotseling veranderde er iets. Het lukte het wezen om op te staan. Het was wankel en onstabiel, maar het stond op zijn voeten. Dit gaf George een sprankje hoop en hij wist dat hij snel moest handelen.
Met hernieuwde zin ging George weer aan het werk. Hij was vastberadener dan ooit om dit kleine diertje te redden. Hij zorgde ervoor dat het dier vers water kreeg en bracht zachte dekens mee om het comfortabel te maken. Hij wist dat hij sterk moest blijven voor dit dier en was bereid om alles te doen wat nodig was om dit tot een goed einde te brengen. Zijn geliefde Luna had hem tenslotte niet voor niets hierheen gebracht.