Met een vrolijk deuntje in zijn hoofd, een melodie van een liedje dat hij eerder op de radio had gehoord, stapelde George de balen hooi netjes op in de hoek van de schuur. Zijn rug was doordrenkt met zweet toen een vreemd gevoel van onbehagen aan hem knaagde.
Hij had Luna’s geblaf al een tijdje niet gehoord. Hoewel Luna een lieve en zachtaardige hond was, was ze allesbehalve stil. Bezorgd over de ongewone stilte besloot hij een snelle wandeling naar de weilanden te maken om bij haar te kijken.