Alleen al de gedachte aan Luna kon George in een oogwenk opvrolijken, ongeacht zijn stemming. Ze maakte al deel uit van George’s leven sinds hij als 19-jarige jongen op de boerderij van zijn vader werkte. Haar speelse capriolen en trouwe gezelschap hadden George door vele ups en downs van het leven geloodst.
Maar deze ochtend had het tegenovergestelde effect. Toen hij de wei naderde, kwam het vrolijke gefluit van George abrupt tot stilstand. Hij keek vol ongeloof naar het tafereel voor hem. De rustige ochtend leek plotseling gevuld met een onheilspellende spanning, waardoor hij het gevoel kreeg dat er iets vreselijk mis was.