“Echt niet. Ben jij het echt?” Riep George uit, zijn stem schokte de stilte van de avond. Zijn ogen schoten over het erf en vielen op het bekende silhouet dat bij het hek stond. Het was Thunder, zijn gewaardeerde hengst, hetzelfde paard dat acht lange maanden geleden spoorloos was verdwenen.
Even stond George verstijfd op zijn plaats, niet in staat om te bevatten wat hij zag. Zijn hart bonkte, ongeloof greep hem. Na al die tijd, na weken van vruchteloos zoeken en nachten vol twijfel, was Thunder teruggekomen. Maar terwijl opluchting over hem heen spoelde, was er iets dat George deed pauzeren. Zijn opgetogenheid wankelde, vervangen door een sluipend gevoel van onbehagen.
“Wacht even,” mompelde hij tegen zichzelf, zijn wenkbrauwen rimpelend terwijl hij een voorzichtige stap naar voren zette. Iets aan het tafereel voelde vreemd aan. Thunder stond kalm, zijn lichaam glinsterend in het vage licht. Maar vlak achter hem, nauwelijks zichtbaar in de toenemende schemering, was er iets anders. George knipperde met zijn ogen terwijl hij zijn blik op de schaduwen richtte.