Hij stopte op een paar meter afstand van zijn hengst en hurkte langzaam neer om in de schaduwen te kunnen kijken. Zijn hart bonkte in zijn borstkas, een knoop werd gespannen in zijn maag. Hij beeldde het zich niet in, er was daar iets. Maar wat?
En toen, net toen de wind opstak en de bomen deed ritselen, dacht George dat hij een paar ogen zag, glinsterend in het zwakke licht, laag bij de grond, naar hem kijkend. De lucht om George heen leek dikker te worden terwijl hij dichter bij de grond hurkte.