De lucht om hem heen voelde dik aan, de stilte van de boerderij drukte op hem neer. De wind was helemaal gaan liggen en liet de bomen onbeweeglijk achter, alsof de hele wereld zijn adem inhield. George’s eigen ademhaling voelde luid in de stilte, maar hij kon zichzelf er niet toe brengen om de stilte te doorbreken met een plotselinge beweging.
De donder snoof zachtjes en George’s blik ging terug naar zijn paard. De oren van de hengst schoten naar voren, zijn hoofd iets omhoog alsof hij naar iets luisterde. George haalde diep adem en kalmeerde zichzelf. “Oké, jongen,” mompelde hij. “Eens kijken wie er met je mee terug is gekomen.”