George knipperde met zijn ogen, zijn geest haperde bij het verwerken van wat hij zag. Het kleine, vreemde wezen draafde naar voren, naast Thunder om een deel van zichzelf aan George te onthullen. Het kleine ding keek naar hem op, zijn heldere ogen vol nieuwsgierigheid, zonder een zweem van dreiging in zijn blik.
George deed een stap dichterbij, zijn hart nog steeds bonzend. Maar voordat hij dichterbij kon komen, bewoog het kleine wezentje weer, dit keer veel sneller. Het dook weg van Thunder’s zijde en verdween in het hoge gras, bijna alsof het iets had gevoeld.