Thunder schoof nerveus opzij en krabbelde aan de grond. “Thunder, blijf!” Riep George, zijn stem dringend, maar het was te laat. De hengst liet een snuif horen en ging er vandoor, achter het wezen aan alsof ze een stille afspraak hadden gemaakt om samen te rennen.
“Thunder!” Schreeuwde George, met paniek in zijn stem. Hij liet de hark vallen en zette het op een lopen, zijn voeten stampten op het vuil terwijl hij hen achtervolgde. Hij kon het niet geloven – na al die tijd, nadat hij Thunder eindelijk terug had, glipte het paard weer weg.