Voor hem draaiden Thunder en zijn nieuwe metgezel naar links en verdwenen achter een rij bomen. George’s hart bonsde in zijn borstkas toen hij de boomgrens bereikte, nauwelijks in staat om te zien door de dikke takken en het kreupelhout. De geluiden van hun ontsnapping werden stiller.
“Nee, nee, nee,” mompelde George, de angst sloop in zijn stem. Hij duwde zich door de takken, de ruwe schors schraapte tegen zijn armen terwijl hij zich een weg naar voren baande. Zijn benen voelden als lood, elke stap zwaarder dan de vorige.