Het bos leek hen helemaal op te slokken en George raakte in paniek. De nacht sloot zich om hem heen, de donkere vormen van de bomen doemden als stille reuzen boven hem uit. Hij kon de donder niet meer horen. Alleen het geritsel van bladeren herinnerde hem eraan dat ze er nog steeds waren.
George struikelde weer over een blootliggende wortel en ging hard neer. Zijn handen groeven zich in het vuil, zijn handpalmen prikten van de klap. Hij lag daar even, snakkend naar adem, zijn lichaam pijnlijk van uitputting. Maar hij kon niet stoppen. Hij kon niet opgeven.