Paniek klauwde aan de randen van George’s geest. Hij voelde het binnensluipen, het klemde zich rond zijn borst en dreigde zijn longen te verstikken. Hij moest kalm blijven. Hij moest nadenken. Maar het enige waar hij aan kon denken was hoe diep hij in het bos was en hoe ver weg thuis nu leek.
De donder was weer verdwenen en met hem het wezen. George was helemaal alleen. Een rilling liep over zijn rug toen de realiteit van de situatie doordrong. Hij was verdwaald. Hij had niet opgelet toen Donder en het schepsel waren weggevlucht, en nu had hij geen idee waar hij heen moest. De koude lucht beet in zijn huid en zijn natte kleren kleefden ongemakkelijk aan zijn lichaam.