Zodra de chimpansee werd gezien, kwam de beveiliging van het ziekenhuis in actie en riep meteen op tot evacuatie. “Iedereen, ga alsjeblieft rustig naar de dichtstbijzijnde uitgang!” riepen ze, hun stemmen krachtig maar geruststellend, dwars door de lucht. Ze bewogen zich snel en leidden de verbijsterde menigte, waarbij ze duidelijk maakten dat ze niets aan het toeval overlieten met een wilde chimpansee op vrije voeten in het gebouw. “Blijf bij elkaar en volg me!” zeiden ze, om er zeker van te zijn dat niemand achterbleef in de zoektocht naar veiligheid.
Met een vastberadenheid die zelfs haarzelf verbaasde, nam Jessie haar besluit. Ze zou de chimpansee naar een nabijgelegen kamer leiden, in de hoop de situatie in te dammen en wat tijd te winnen om na te denken. Het plan, in een opwelling gevormd, werkte beter dan ze had durven hopen. Het geluid van de deur die achter hen dichtviel was scherp, een definitieve klik die hun lot leek te bezegelen in die kleine ruimte. De lucht werd dicht, geladen met een verwachting die zwaar op haar schouders drukte. “Wat nu?”
Jessie drukte haar rug tegen de deur die ze zojuist had gesloten. Ze kon de verandering voelen. Haar adem stokte in haar keel terwijl ze toekeek hoe de transformatie zich ontvouwde. De kamer werd gevuld met de hijg-roep van de chimpansee, een diep, rommelend geluid dat door de vloer heen leek te trillen.