Het koude besef overspoelde haar en deed een rilling over haar rug lopen: ze waren niet alleen. De chimpansee die het ziekenhuis was binnengedrongen en chaos en verwarring had veroorzaakt, maakte deel uit van een groter mysterie dat verborgen lag onder de aarde in deze vergeten put. Terwijl Davids licht danste over de vormen die zich beneden bewogen, riep hij naar haar: “Dit zijn dezelfde wezens, Jessie!”
De kleine wezens bewogen in de schaduwen, hun ogen weerkaatsten het licht en creëerden een griezelige gloed. Het geluid van hun beweging, een zacht geritsel, vulde de stilte en maakte het tafereel nog zenuwslopender. David vervolgde, zijn stem doorspekt met bezorgdheid: “Herinner je je die ene nog waarover je vertelde in het ziekenhuis? Die was toch gewond? Als ik deze hier zie, zitten ze misschien ook in de problemen. Misschien zijn ze erin gevallen en kunnen ze er niet uit. We kunnen ze hier niet achterlaten.”