Jessie’s hart bonsde toen ze naar David schreeuwde: “Ik haal jou en die wezens daar weg! Hou vol!” Ze wist dat ze een plan moest bedenken, en snel. Wanhopig keek ze om zich heen en zag een grote boom in de buurt. Er kwam een idee bij haar op – die kon ze gebruiken om het touw aan vast te maken.
Davids antwoord weerklonk vanuit de put: “Hebbes! Hier komt de eerste!” Jessie keek met ingehouden adem toe hoe een klein harig wezentje uit de duisternis tevoorschijn kwam, zachtjes in Davids handen geklemd. Hij had een geïmproviseerde draagband van zijn jas gemaakt om ze omhoog te dragen. Toen David dichterbij kwam, reikte Jessie naar beneden en tilde het bange diertje in veiligheid.